De sociale zekerheid én gezondheid- en jeugdzorg moeten dichter bij de burger worden gebracht. Ten grondslag aan deze beleidswijziging ligt individualisering, vergrijzing en afname van de beroepsbevolking. De betaalbaarheid staat onder druk. De afstand van de overheid tot het dagelijks leven is groot; regelgeving komt niet tegemoet aan lokale situaties. Het aanbod van zorg is ondoorzichtig: te veel aanbieders, vormen en voorwaarden. Burgers schuiven te makkelijk hun behoefte aan zorg door en doen zelf te weinig.

De Rijksoverheid decentraliseert bevoegdheden en (financiële) verantwoordelijkheden naar gemeenten. Ze brengt het aantal regels terug, bezuinigt en ontschot de verschillende geldstromen. De verantwoordelijkheid van gemeenten en burgers zelf wordt groter. Kostenbewustzijn is noodzakelijk. In de toekomst zal de overheid gaan sturen op samenwerkingsverbanden van en door gemeenten om gewenste schaalgrootheid te realiseren van meer dan 100.000 burgers. 

De overheveling van taken gaat gepaard met forse bezuinigingen. De gemeente is verantwoordelijk voor maatschappelijke ondersteuning en niet-medische zorg aan haar burgers. Daarmee heeft de gemeente de taak een samenhangende aanpak te realiseren, efficiënt op het aanbod van specialisten en professionals en effectief op de vraag van cliënten/gezinnen. Het stelt gemeenten voor de complexe opgave een brug te slaan tussen behoefte van de burger en financiële (on)mogelijkheden. 

De kanteling vraagt om een andere organisatie van zorg en ondersteuning. Sinds een jaar of vijf zijn overal in het land wijkteams opgezet. Inmiddels werkt 90% van de gemeenten met een wijkteam. De vorm en inrichting hiervan verschilt per gemeente. Hulpverleners moeten generalist zijn; meer dan vroeger in kunnen spelen op allerlei soorten hulpvragen in de wijk. Ze vormen de spil waar de burger naar toe kan met zijn hulpvraag. Samenwerkingspartners worden geacht meer de beweging naar voren te maken: hulp zoveel mogelijk organiseren in en met de omgeving van de cliënt.

Tijdens de kanteling werkte ik niet in het sociale domein. Mijn partner echter zat midden in de pioniersfase. Dagelijks hoorde ik van de problemen en uitdagingen die proefondervindelijk werden opgelost. Met een ambitie en inzet die mensen in de zorg zo kenmerkt. Wijkteams werden zichtbaar en worden meer en meer gevonden door burgers. De basis is gelegd. Versteviging en doorontwikkeling is nu noodzakelijk. Daar wil ik aan mee werken; ervoor zorgen dat de hulp daar komt, waar het nodig is. Op tijd, nu en in de toekomst.